Εργο του Γιάννη Αννινου Εργο του Νίκου Κασκούρα

Συντάκτης :

Ημ/νία καταχώρησης :

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥΑφουγκραστείτε τη σιωπήΗ ΕΚΘΕΣΗ των 7 εικαστικών καλλιτεχνών και του Απόστολου Γιαγιάνου, όγδοου, άρχισε στις 20 Ιουλίου και τελειώνει στις 7 Σεπτεμβρίου 1998. Τα ονόματα των υπολοίπων 7 είναι ο Σταύρος Ιωάννου, ο Γιάννης Γουρζής Αννινος, ο Νίκος Κασκούρας, η Ελλη Χρυσίδου, ο Πάνος Χαραλάμπους, ο Νίκος Αλεξίου και η Αφροδίτη Πουρνάρη.Η έκθεση χρεώνεται παράλληλα στον Χρήστο Θεοφίλη από άποψη διοργάνωσης κι επιμέλεια της όλης παρουσίασής της. Στην έκθεση συμμετέχει η νέα ιστορικός τέχνης Αννα Βαφία, με ένα πολύ μικρό θεωρητικό κείμενο, λόγω του μικρού μεγέθους του καταλόγου της έκθεσης και καλό θα είναι να μη θεωρηθεί καθόλου ως τετελεσμένη η πράξη της θεωρητικής στήριξης της έκθεσης από την πλευρά της.Ο Χ. Θεοφίλης χρεώνει και πάλι την έκθεση με το ίδιο άδειο περιεχόμενο ως Οικο-τοπία ΧΙ, γιατί εκτός από το περιοδικό Οικοτοπία που εκδίδεται αυτήν τη στιγμή, η άλλοτε οικολογική κίνηση της Οικοτοπίας έχει εξανεμιστεί στο πυρ το εξώτερο. Μοιάζει έτσι σαν να θέλει να υπερβεί μεταφυσικά ο Θεοφίλης τα κοινωνικά υπαρκτά με τον γραπτό λόγο και να ισχυριστεί ουτοπικά πλέον ότι "αφουγκράζεται τη σιωπή στο θρόισμα των μορφών, των ιδεών και των ήχων... Αφουγκράζεται τη σιωπή ως λόγο αιρετικό, ως πολιτική πράξη, ως ποιητική συνείδηση κι ως προέκταση των αισθητικών αντιλήψεων".Αν, παρ' ελπίδα, θέλαμε να μετρήσουμε το βάρος συμμετοχής του Θεοφίλη στον εικαστικό χώρο σαν μάνατζερ οργανωτή εκθέσεων, θα πω ότι η σημερινή έκθεσή του απέχει παρασάγγας ποιοτικά από τις 2 προηγούμενες, που έκανε τη μία στο Γκάζι και την άλλη στη γκαλερί Τιτάνιουμ, εκεί που κάνει τώρα και τη σημερινή. Εγώ βέβαια συνεχίω να μετρώ τον Θεοφίλη σαν καλό ζωγράφο στον εικαστικό χώρο και μόνο...Εν πάση περιπτώσει όμως με τη σημερινή τρίτη έκθεσή του στο Τιτάνιουμ επιχειρεί να προτείνει από τα σημεία οράσεως τους καλλιτέχνες που δρουν στον αυθεντικό χώρο της ατομικής πρωτοβουλίας, της κριτικής παρέμβασης και της αντιστασιακής συλλογικής συνείδησης του εγώ. Μόνο η περίπτωση του Γιαγιάνου δεν βρίσκεται στην ίδια συχνότητα με τους άλλους 7, γιατί ανήκει πιο πολύ στο χώρο της τεχνεμπορίας και λιγότερο στο χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας και απαιτεί, κεραυνός εν αιθρία, να βυζαίνει από 2 μανάδες. Δεν κατανόησε φαίνεται το λαϊκό γνωμικό βαθύτερα του "η παπάς, παπάς ή ζευγάς, ζευγάς" και συνεχίζει να κουβαλά 2 καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Ατυχώς!Οι περισσότεροι δυστυχώς εικαστικοί καλλιτέχνες απεμπολούν τις εικαστικές αρετές τους χάριν της επαγγελματικής τους καριέρας και του κοινωνικού παραγοντισμού. Κι έτσι εύκολα τους καταβροχθίζει ο εικαστικός Μινώταυρος, αλλιώς ο κοινωνικός κομφορμισμός.Η επιλογή των 7 από τον Θεοφίλη ήταν ψύχραιμη κι εύστοχη και μπορούσε μ' αυτό το έμψυχο εικαστικό υλικό να πετύχει σημαντικές επιδόσεις, καταφέρνοντας σπουδαίο εικαστικό ρεκόρ στις εικαστικές εκθέσεις της χρονιάς, αν βέβαια τα κατάφερνε καλά και στο στήσιμο της έκθεσης. Τώρα η έκθεση λειτουργεί στην ηρεμία του ποιητικού λυρισμού και της λείπουν οι κορυφαίες εκρήξεις κι αιχμές των ριζοσπαστικών προτάσεων. Μόνον αφουγκράζεται και δεν ματώνει στην πρώτη γραμμή πυρός.Η εμφάνιση της Αφροδίτης Πουρνάρη -έκπληξη- δικαίωσε την απόφαση και την επιλογή εκείνων που την πρότειναν. Γνώρισα την Αφροδίτη πριν από 25 χρόνια, σχεδόν αγιογράφο ζωγράφο και πριν από 1 χρόνο την είδα που είχει περάσει τολμηρά στην κοσμική ζωγραφική και με μια τέτοια ελευθερία του εικαστικού της λόγου. Λάθος πάντως που υπογράφει τα έργα της μ' ένα είδος σφραγίδα. Αυτό το μαρκάρισμα περιορίζει την ελεύθερη έκφραση του έργου και τα υποχρεώνει να λειτουργήσει σαν κινέζικη ή γιαπωνέζικη γκραβούρα.Ο Γιάννης Γουρζής - Αννινος κρατάει πρωταγωνιστική θέση στην έκθεση ανασαίνοντας στο γνώριμο κλίμα του δραματικού εικαστικού ποιητικού αισθήματος με ανώτερες καβαφικές τεχνικές του εικαστικού ποιητικού λόγου στην ενεργό σιωπή ασκητής ζωγράφος της σύγχρονης κοσμικής ζωγραφικής. Δάσκαλοί του με την ευρύτερη έννοια ήταν ο Μπουζιάνης κι ο Διαμαντόπουλος. Τώρα έχει καταλήξει στο δικό του προσωπικό βίωμα ιδεών, γραφής και αισθητικής.Ο Νίκος Κασκούρας πολύ καλός ζωγράφος του τελάρου ακολουθεί τον δικό του προσωπικό δρόμο από άλλα σημεία οράσεως της γραφής και της έκφρασης. Παρόλο που δείχνει αρκετά έργα στην έκθεση και κάνει καλή εντύπωση η δουλειά του και που ραπίζει ο ίδιος την ισχνή πρόσφατη εμφάνισή του στη γκαλερί της Ελένης Κορωναίου, έχει ακόμα καλύτερη δουλειά στο εργαστήριό του, απ' ό,τι ξέρω, απ' αυτή που δείχνει τώρα στο Τιτάνιουμ.Η Ελλη Χρυσίδου, η θεσσαλονικιά, πλήρωσε την αδιαφορία της αφήνοντας να της παρουσιάσουν το έργο ο γκαλερίστας κι ο οργανωτής της έκθεσης! Αν λοιπόν προυσιάζονταν με τον λιτό και πυκνό τρόπο, όπως το επιβάλλει η δεοντολογία των κατασκευών και των εγκαταστάσεων στο χώρο και είχε περιοριστεί στις 2 μικρές επιτοίχιες εικαστικές συνθέσεις της αριστερά και στη μεγαλύτερη σύνθεσή της κατασκευή στο δάπεδο ερριμμένη ενισχύοντάς την με 2 ακόμη μικρές συνθέσεις αυτές με τις ανθρώπινες φιγούρες των γυναικών, δεν θ' απόφευγε μόνο τη φιλολογία αλλά θα διεκδικούσε και την πρώτη θέση στην έκθεση. Κι επιτέλους δεν θα αδικούσε τον εαυτό της αλλά θα τον όριζε δίκαια στην εμπνευσμένη δουλειά της, που τώρα τελευταία πραγματοποιεί με κατασκευές κι εγκαταστάσεις στο χώρο.Ο Πάνος Χαραλάμπους συμμετέχει στην έκθεση με παλιότερη δουλειά του. Θέμα του η βιωματική σχέση του με την καπνοκαλλιέργεια. Ζωγραφικά πάντως ως εικαστικός λόγος τον δικαιώνει ιδιαίτερα η εικαστική σύνθεση με τις κάθετες ρίγες. Αλλά είναι καλύτερα να διευκρινίσω και να υπογραμμίσω ότι τον δικαιώνουν εντυπωσιακά οι καινούργιοι προσανατολισμοί που ακολουθεί, άγνωστοι ακόμα στο ευρύτερο κοινό, ακόμη και στους θεβρητικούς της τέχνης.Ο Νίκος Αλεξίου, πάντα λυρικός, ευφυής κι ευαίσθητος καλλιτέχνης περιόρισε στο ελάχιστο τη συμμετοχή του στην έκθεση. Ισως γιατί και πάλι τρέχει αλλοϊσμένος στο αγιορίτικο έπος της μοναξιάς...Ο Σταύρος Ιωάννου συμμετέχει στην έκθεση με 3 χρωματιστά σχέδια παλιότερης δουλειάς του. Είναι καλή η παρουσία του, γιατί είναι ιδιαίτερα καλή αυτή η περίοδος της δουλειάς του. Αλλωστε μιλάμε για τον δάσκαλο εκτός της Σχολής Καλών Τεχνών.Οσο για τον Απόστολο Γιαγιάνο θα τα πω και πάλι ντρέτα και φιλικά ότι την καρέκλα που παρουσιάζει στην έκθεση την έχει παρουσιάσει άλλες 4 φορές σε παραλλαγές. Οταν πουληθεί μία, τότε εκ προθέσεως φτιάχνει μια άλλη. Λειτουργεί μαζί της σαν εμπορικό αντικείμενο τέχνης κι επιθυμεί κάθε φορά να βαφτίζεται ο καλλιτέχνης στη νομιμότητα των καλλιτεχνικών εκθέσεων. Τον Γιαγιάνο τον συνέχει ο τρόμος του κενού, μήπως δεν πουλήσει έργα και κατά ψυχισμό κουβαλάει 2 καρπούζια στην ίδια μασχάλη, με την καρέκλα ως αντικείμενο τέχνης και την εικαστική σύνθεσή του στον τοίχο κρεμασμένη εντελώς άλλης γραφής κι έκφρασης. Η τη μία ή την άλλη εικαστική σύνθεση θα 'πρεπε να δείξει. Κι αντί να συμβεί αυτό, επιβάρυνε την ενοχή του κρεμώντας και 2 ακόμα έργα της Αφροδίτης Πουρνάρη στο δικό του χώρο περιβάλλον εγκατάσταση.Είναι ιδιαίτερα σοβαρό το πρόβλημα του πώς ερμηνεύουν και του πώς κατανοούν οι σύγχρονοι Ελληνες εικαστικοί καλλιτέχνες τις κατασκευές και τις εγκαταστάσεις στο χώρο. Συνεχίζουν να κάνουν σοβαρά λάθη ανίκανοι να κατανοήσουν το βαθύτερο νόημα αυτής της τέχνης, καίτοι υπάρχει χρόνια μπροστά τους το υψηλό ευρωπαϊκό δίδαγμα και παράδειγμα του Κουνέλλη και του Μπόις.Καλό καλοκαίρι και τα ξαναλέμε.

Copyright © "Η ΑΥΓΗ".

 Εικαστικό Γκάζι 97

Συντάκτης :

Ημ/νία καταχώρησης : 28/06/1997 00:00:00

ΑΦΟΥ πελαγοδρομήσαμε ασύστολα ένα 9ήμερο με την πληθυσμιακή έκθεση στο Γκάζι Απρίλης 1997, καθώς και με τα κείμενα της "λάτρης της τέχνης" Φαίης Τζανετουλάκου, δημοσιευμένα στον κατάλογο της έκθεσης και στην "Κυριακάτικη Αυγή", 26 Απριλίου 1997, σειρά μου τώρα να κάνω κι εγώ κάποιες αναγκαίες διευκρινίσεις πάνω στο ίδιο θέμα.Η εικαστική έκθεση "Οικοτοπία ΙΧ" ήταν αφιερωμένη, ετεροχρονισμένη μνήμη, στο ζωγράφο Δημήτρη Περδικίδη και την ταυτότητα της έκθεσης τη συνέθεταν 4 βασικά μέρη: τα έργα των καλλιτεχνών, οι οργανωτές και οι θεωρητικοί της έκθεσης, οι χορηγοί και οι γκαλερί. Στην εν λόγω έκθεση κυκλοφορούσαν τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία. Την αρνητική της πλευρά την έκφραζε η ποσοτική και η πληθυσμιακή της εμφάνιση. Ετσι που παραλίγο να μη γνωρίζει το σκυλί τον αφέντη του από άποψη ιδεολογικού, αισθητικού και καλλιτεχνικού στόχου και μπούσουλα. Ολα στο εικαστικό μίξερ κι όποιον πάρει ο Χάρος!... Αυτό το απρεπές στιγμιαίο είχε και τη γοητεία του, σημειώνω. Γιατί σε παρέπεμπε στο σύνθημα ότι ο καλός μύλος τ' αλέθει όλα!... Τελικά αυτός ο λαίμαργος εικαστικός Μινώταυρος αποσύρθηκε γρήγορα και άτακτα, θα έλεγα...Το θετικό στοιχείο πάντως ήταν η συνάντηση αυτή καθαυτή, που εκτιμιέται σαν ένα είδος κοινωνικής ομοψυχίας. Οι γκαλερί έστειλαν ευχαρίστως το δικό τους εικαστικό είδωλο η καθεμιά και το δικό τους επίσης κείμενο στήριξής του, δημοσιευμένο στον κατάλογο της έκθεσης. Ηταν μεν μια έκθεση ομοψυχίας αλλά απ' την άλλη λειτουργούσε αρνητικά στο πνεύμα της μαζικής κουλτούρας του θεάματος.Ο Χρήστος Θεοφίλης έχει κάνει κατά καιρούς παρόμοιες εκθέσεις, που "όλα τα μαχαιρώνει κι όλα τα σφάζει", θυσία φιλόδοξη στο βωμό της πολυσυλλεκτικής και ετερόκλητης συνάντησης καλλιτεχνών, θεωρητικών, χορηγών και αιθουσών τέχνης. Εκεί μπερδεύτηκαν και υποχρεώθηκαν να συνυπάρξουν ετερόκλητα άτομα της τέχνης, του κριτικού στοχασμού και της τεχνεμπορίας. Είναι η κατάρα του Δία κάποτε να σμίγουν στον ίδιο τόπο και χρόνο οι μαλλιαροί και οι καθαρευουσιάνοι εικαστικοί καλλιτέχνες, οι ξυπνοί, κι ακολουθούν οι χορηγοί των πολυεθνικών εταιρειών, προσφέροντας το σουβλάκι και τα αναψυκτικά της βραδιάς των εγκαινίων με το δικαίωμα να εισπράξουν ανταποδοτικά τέλη, μετρώντας τους επισκέπτες στην είσοδο της έκθεσης, μην και πάει χαμένη καμιά κόκα κόλα ή ακόμα χειρότερα οι σπουδές του μάρκετινγκ των εξειδικευμένων μάνατζμεν, που 'χουν στόχο τους πάντα το "ιερό πλήθος", που καταναλώνει άβουλα τα εδέσματα του κοινωνικού κομφορμισμού.Αν σηκωνόταν ο μακαρίτης Δημήτρης Περδικίδης απ' τον τάφο του, θα πέταγε, δικαιολογημένα, έξω από την έκθεση με το φραγγέλιό του τους περισσότερους καλλιτέχνες που συμμετείχαν σ' αυτή την έκθεση μνήμης για λογαριασμό του τάχα!Πολύ καλός ζωγράφος ο Θεοφίλης, δεν φαίνεται όμως κατάλληλος να οργανώσει και καλές εκθέσεις...Αδικήθηκε επίσης και το θέμα της οικοτοπίας, που σε κανένα σημείο δεν φαίνεται να συναντιέται ο αυτονομημένος οικολογικός λόγος με τον εικαστικό λόγο των μορφών και τον γραπτό θεωρητικό λόγο του κριτικού στοχασμού. Εκτός εάν θεωρείται αρκετό το γεγονός ότι μοίραζε στην αίθουσα αφίσες της Greenpeace η γηραιά κυρία Νίκη Καναγκίνη, θεούσα οικολόγος, μόλις στο τέρμα του καλλιτεχνικού της βίου... Κι ο Θεός να μας φυλάει απ' τη θανάσιμη γοητεία του ευτράπελου!Βέβαια πολλών το διαβατήριο από τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην έκθεση δεν τους δικαιολογεί, γιατί έχει λήξει προ πολλού. Ούτε και των γκαλερί εκείνων που λειτουργούν με το σύστημα να νοικιάζουν τις αίθουσές τους στους καλλιτέχνες κι αυτές να εισπράττουν τον οβολό τους, βρέξει χιονίσει.Οφείλω να υπογραμμίσω επίσης και την καλή συμμετοχή σ' αυτήν την έκθεση κάποιων καλλιτεχνών, όπως του Λεωνίδα Τσιριγκούλη, που εκμεταλλεύτηκε με έμπνευση τον δεδομένο χώρο στο Γκάζι και λειτούργησε εν θερμώ απελευθερώνοντας την έκφραση από την πλευρά των κατασκευών και των εγκαταστάσεων στο χώρο. Αν μάλιστα απόφευγε την κουραστική φιλολογία να καίει στους φούρνους τα γυμνά σώματα από πλαστικές κούκλες, καταγγέλλοντας τάχα τα στρατόπεδα του Αουσβιτς, η εικαστική του παρέμβαση θα 'ταν διεθνώς αποδεκτή εικαστικά και αισθητικά. Εν τούτοις έκλεψε την παράσταση ο αλλόκοτος... πάντα Λεωνίδας Τσιριγκούλης.Αν και είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ανάμεσα στην εικαστική βουλιμία και την άκρατη πανσπερμία αυτής της έκθεσης, τελικά κάποιοι τα κατάφεραν να βγουν στο φως με τα ποιητικά φορτία του εικαστικού αισθήματός τους και το σύγχρονο εικαστικό λόγο των μορφών τους, όπως η Σπυριδούλα Πολίτη, ο Κυριάκος Μορταράκος, η Ελλη Χρυσίδου (έκπληξη!), ο Βασίλης Σολιδάκης τόσο με το βαρελοδρόμιό του, ζωγραφική σε τελάρο, αλλά και με την ενδιαφέρουσα γλυπτική του σύνθεση στο χώρο. Καλή ήταν επίσης και η Λήδα Παπακωνσταντίνου με τη μικρή της σύνθεση, ο Απόστολος Φανακίδης κι ο Κώστας Δικέφαλος. Ασχημα όμως τοποθετημένο το έργο του Δικέφαλου στο χώρο και γι' αυτό κούραζε οπτικά. Ενδιαφέρον είχε και το έργο του Λεωνίδα Μελισσάκη, κατασκευή. Θίγει ιδέες άλλου τύπου και πρέπει να συνεκτιμηθεί όλο το έργο του προς αυτή την κατεύθυνση. Το ίδιο και το έργο του Γιάννη Στεφανάκη, κατασκευή δρώσα στο χώρο, η οποία κουβαλάει μόνη της καλές υποσχέσεις. Αν όμως συνεκτιμηθεί με το σύνολο της δουλειάς του, τότε η κριτική οφείλει να κρατήσει στην περίπτωσή του σοβαρές επιφυλάξεις ακόμα. Πολύ περισσότερο όταν τον βλέπει να λειτουργεί με το απαράδεκτο άγχος της επιθετικής προβολής. Το έργο του Εδουάρδου Σακαγιάν προέρχεται από τη γνώριμη παλιά καλή του γραφή. Δεν προσκομίζει όμως κάτι το καινούργιο. Είδα πως ο Χρίστος Καράς και ο Δημήτρης Μυταράς πίστεψαν στην έκθεση κι έστειλαν από τα παλιά καλά έργα τους. Η Γιούλια Γαζετοπούλου όρισε τη συμμετοχή της στην έκθεση με έργο οικολογικό, υποτίθεται. Γιατί πίστεψε στον τίτλο προφανώς της έκθεσης "Οικοτοπία" κι έκανε περιβάλλον. Βέβαια το θέμα της οικολογίας είναι μεγάλο και λεπτό συνάμα, το οποίο δεν έχει βρει ακόμα την ουσιαστική του σχέση με την οικολογία, την τέχνη και την ηλεκτρονική τεχνολογική επανάσταση.Οι 50 και πάνω εικαστικοί καλλιτέχνες που συναθροίστηκαν στη μεγάλη αίθουσα Δ7 στο Γκάζι χωρίζονται σε 2 μέρη: στους άδολους και στους κομφορμιστές καλλιτέχνες, καταναλωτές της πλαστικής δόξας και του κοινωνικού παραγοντισμού. Είναι κι αυτοί ασφαλώς που συγκατοίκησαν στην αίθουσα για 9μέρες χύμα, χωρίς κατ' ανάγκη οριοθετήσεις και σημεία οράσεως παράλληλα. Π.χ. ο Σταύρος Ιωάννου, ο Μανώλης Χάρος, ο Λεωνίδας Μελισσάκης, ο Γιάννης Παρασκευάδης, η Βίκυ Τσαλαματά, ο Ζαχαρίας Αρβανίτης κι ο Γιάννης Κούτρικας.Ομως θα το ξαναπώ άλλη μια φορά, έξω απ' τα δόντια, ότι συμμετείχαν στην έκθεση αδικαιολόγητα καλλιτέχνες, γκαλερί και θεωρητικοί συγγραφείς άσχετοι παντελώς με το θέμα κι όλοι αυτοί τελικά ενοχοποιούσαν και καταδυνάστευαν την έκθεση. Τα κείμενα πολλών γκαλερί κατέθεταν την εικαστική ταυτότητα της τριτοκοσμικής αισθητικής, καλύπτοντας επαρκώς το γνωστό σλόγκαν: "Ελλάδα μάνα γιατί μας γέννησες..."ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗΗ δεύτερη πράξη είναι η έκθεση "Εφήμερο συμβάν" και "Οικο-τοπία Χ", έκθεση δηλαδή διάρκειας μιας ημέρας, 5 Μαϊου 1997, και χώρος δράσης της οι 2 αίθουσες του "Τιτάνιουμ". Οργανωτές της έκθεσης η Φαίη Τζανετουλάκου, ιστορικός και λάτρης της τέχνης, έτσι αυτοπροσδιορίζεται η ίδια, και ο ζωγράφος Χρήστος Θεοφίλης. Οι καλλιτέχνες, καμιά 20αριά τον αριθμό κι ένα παζλ από το Γκάζι στο "Τιτάνιουμ". Κι η αφαίρεση σοβαρή από τους 50 να μείνουν 20. Κι όλα μαζί ένα εφήμερο τέλος, κάτι σαν ξεκάρφωτη στέγη, που την κρατάει αλεξίπτωτο χωρίς να μπορεί να 'ρθει σ' επαφή με την τραγική πραγματικότητα και τα παιδία παίζει...Μας στράβωσε ο φακός της μηχανής της Γιούλιας Γαζετοπούλου, έτσι απροστάτευτους που μας βρήκε στην αίθουσα και άδολους επισκέπτες της έκθεσης. Η βραδιά ήταν ζεστή και παραλίγο να γυμνωθούμε επισήμως όλοι ώς τα κάτω άκρα μας. Ηταν κι αυτό μια κάποια λύση, μια περφόρμανς κι ένα χάπενινγκ συναφές με την επιλογή και εκδήλωση του εφήμερου εικαστικού συμβάντος της βραδιάς. Ηταν και κάποιοι καλλιτέχνες εκεί μέσα που χρωστούσαν της Μιχαλούς! Ομως το εφήμερον τους δικαιολογούσε, όπως κι όλα τ' άλλα. Μια καλή ιδέα του εφήμερου στην τέχνη καταστράφηκε, ερχόμενη σε άμεση επαφή με την πραγματικότητα, αιτία η αδύνατη οργανική σύνθεσή της. Χάπενινγκ, περφόρμανς, μουσική, ποίηση κι εκτροπή συνάμα, δωρεά στην πάση θυσία προβολή, καημός και πόθος ανείπωτος ή και πολυ-ειπωμένος, που κάνει τ' άλογα να κλαίνε από την πλεονάζουσα ασχετοσύνη του ρηχού εικαστικού λόγου των μορφών και του συγγραφικού κριτικού στοχασμού. Ετσι αντέξαμε όλοι το εφήμερο συμβάν μιας βραδιάς, παριστάμενοι φιλικά σε εικαστικά γενέθλια, κόβοντας με ζαχαροπλαστική σπάθα την τούρτα της γιορτής. Κι αφού η νύφη ευωδίασε τις αίθουσες, τελείωσε και διαλύθηκε ο γάμος...ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Copyright © "Η ΑΥΓΗ"

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΥΓΗ

Είμαστε ελεύθεροι στο έρεβος...

Συντάκτης :

Ημ/νία καταχώρησης : 12/07/1997 00:00:00

ΑΔΥΝΑΤΩ να τοποθετηθώ εις τα πέλαγα των σκέψεων (βλέπε "Αυγή" 29 Ιανουαρίου) του συγγραφέως και ασυστόλως πελαγοδρόμου (των εννέα μηνών) Κώστα Σταυρόπουλο.Στρατηγέ μου, καμία αντιπαράθεση δημόσια. Το κείμενο καλό έως δακρύων. Θεσπέσιες οι μαλβινοειδείς ατάκες, νύφης ευωδία για τον "εικαστικό λόγο και χώρο".Στρατηγέ μου, μάθαμε μαχόμενοι αντάρτες βουνών και πόλεων και τώρα ψωνισμένοι Δον Κιχώτες παλεύουμε με ανεμόμυλους και αγέρηδες για την Ωραία Δουλτσινέα. Και η αυλή του ψυχιατρείου αδειάζει. Μείναμε μεταξύ μας εγώ κι εσύ και καμιά δεκαριά ακόμα Σάντσι - Πάντσι και αλληλοσπαραζόμαστε χωρίς καμία προσπάθεια δραπέτευσης.Πάρτο είδηση, γέρο μου. Ούτε τοίχοι ούτε καγκελόφρακτα υπάρχουν. Είμαστε ελεύθεροι στο έρεβος. Και τα όπλα κι οχθροί σκιάχτρα για να φοβίζουν ή ν' απασχολούν τις ιδέες μας. Παιδιά μάνας - εμμονής σου μιας ηλεκτρονικής επανάστασης φοβισμένα από την Ντόλι του Σκωτσέζου που θα φωτοαντιγράφεται εσαεί.Το μόνο που μας απομένει είναι να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως λάτρεις της τέχνης αυτοκαταργώντας ιδιοκτησίες, πτυχία, εγώ, ιδιότητες, έτσι σεμνά και με τόλμη, γέρο μου... Λάτρεις της τέχνης και ελευθερογνωμούντες ποιηταράδες της ζωής μέχρι που να τη ματώνουμε.Για την Οικο-τοπίαΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ

Copyright © "Η ΑΥΓΗ".

 Dimitra Siaterli Οι παρουσιάσεις, συζητήσεις, οι πολιτιστικές πρωτοβουλίες και οι εκθέσεις του ART ACT του Χρήστου Θεοφίλη στον μικρό γόνιμο χώρο της οδού Σφαέλου σφράγισαν μια καρποφόρα εποχή. Η καταγραφή των δρώμενων απο τον άγρυπνο φρουρό της ενεργού τέχνης Θεοφίλη, τώρα αποδυκνύεται ανεκτίμητη. Σ΄ ευχαριστούμε Χρήστο!1

 Το" ευχαριστώ" μας είναι μικρό για όλα όσα έχεις κάνει για μάς τους καλλιτέχνες, για την τέχνη και γι αυτόν τον μίζερο τόπο που τρώει τα παιδιά του και δεν αναγνωρίζει τίποτα.

 Ημ/νία καταχώρησης : 24/08/2007 14:17:58

Του Κώστα ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ* Πριν ακόμα ανοίξει τις πόρτες του το ART ACT στο νοήμον κοινό και στους πρωτοκλασάτους εικαστικούς καλλιτέχνες και τους θεωρητικούς της τέχνης: αισθητικούς, ιστορικούς και τεχνοκριτικούς, για έναν ανοιχτό διάλογο ως τη διαλεκτική του ένταση και όχι παραπέρα στον καβγά του αντιπάλου, γέμισε ο χώρος του από γόνιμο ενθουσιασμό συμμετοχής. Και τώρα αναρωτιούνται οι καχύποπτοι και οι αφελείς ποιες είναι οι αιτίες αυτού του ενθουσιασμού. Έχει πράγματι ιδιαίτερο ενδιαφέρον πριν απ' όλα η συνάντηση σε κοινό χώρο ή στίβο των ελεύθερων κοινωνικών ιδεών, καθώς αντέχουν στις αντιπαραθέσεις των διαφορετικών. Θερμό πεδίο και υλικό της μαχόμενης σκέψης των ριζοσπαστικών ενοραματικών προσανατολισμών. Μικρός εις το δέμας ο χώρος του ART ACT, μεγάλες όμως σε μέγεθος οι πνευματικές και οι καλλιτεχνικές του δραστηριότητες. Στο χώρο συναντιούνται και τα δύο είδη, οι κάτοχοι ενός κάποιου πανεπιστημιακού παπίρ και οι συγγραφείς του επαναστατικού κοινωνικού στοχασμού και τέχνης, που τους στηρίζει το έργο τους, ίδιοι με τον νομπελίστα Πορτογάλο Σαραμάγκο ή τον Ρίτσο και τον Αλεξάνδρου. Αυτή η συνάντηση συνουσίας έχει το καλό που δημιουργεί σχέσεις γονιμικής ερωτικής χημείας στην τέχνη. Και μακριά από τους αφορισμούς του Ζαν Μπωντριγιάρ, που ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν σήμερα οι λέξεις και οι έννοιες ριζοσπαστικός, επαναστάτης, διαφορετικά κοινωνικά συστήματα, αντίπαλα στρατόπεδα και άλλα. Μιλάει με αφελή αυτοπεποίθηση και αυταπάτη συνάμα για το τέλος της ιστορίας, της τέχνης, της ιδεολογίας και άλλα παρόμοια αποφθέγματα, θεωρητικά σλόγκαν μάλλον με επτασφράγιστα σελοφάν, έγκλειστα του ακινητοποιημένου κριτικού στοχασμού. Τα ισχυρίζεται όλα αυτά ο Μπωντριγιάρ γιατί δεν πήρε μυρουδιά απ' τη σημερινή κοινωνική ιδεολογία και συμπεριφορά της υπαρκτής ατομικής πρωτοβουλίας με κριτική παρέμβαση και το είδος της ανυποχώρητης κοινωνικής αντιστασιακής συνείδησης κατά της κατεστημένης κοινωνικής εξουσίας, που τη συνθέτουν η κρατική και η ιδιωτική πρωτοβουλία. Πανικόβλητες από τον φόβο μήπως και χάσουν τον λουφέ του κοινωνικού παραγοντισμού και του άκρατου επαγγελματισμού της τεχνεμπορίας. Αντίπαλός τους η ατομική πρωτοβουλία, που επιμένει να αυτοδιαχειρίζεται της δικής της παραγωγής τα πνευματικά και καλλιτεχνικά προϊόντα και να μην παραδίνεται στη μαστρωπία της ένοχης τεχνεμπορίας, που παράγει το έργο εκ προθέσεως σφάγιο της υπεροργανωμένης αγοράς του ηλεκτρονικού μετακαπιταλισμού. Δεν έχει πάρει μυρουδιά επίσης ο αγαπητός Μπωντριγιάρ την κυριαρχία της ηλεκτρονικής τεχνολογικής επανάστασης στο μέγιστο σήμερα. Συντηρείται με παρωχημένες ιδέες και αντιλήψεις του ακινητοποιημένου παρελθόντος, καθώς και από τα αφοριστικά θεωρητικά σλόγκαν του μεταμοντέρνου τάχα. Αρκεί να βάλεις μια λέξη στο "μετά" και όλα έπονται και φαντάζουν πήλινος δράκοντας του καινούργιου. Αγνοεί το ειδικό βάρος της δυναμικής παρουσίας των σύγχρονων ηλεκτρονικών μεταβιομηχανικών κοινωνικών και τον ηλεκτρονικό τεχνολογικό πολιτισμό, αντίθετος στον ηλεκτρονικό τεχνολογικό ολοκληρωτισμό. Αν δεν υπάρξει βαθύτερη κατανόηση των σύγχρονων δεδομένων, η θεωρία θα αναπαράγει τον εαυτό της λέγοντας κουραφέξαλα συνθήματα, αντί να σκύψει στα νάματα των ποιητικών χρησμών του γίγνεσθαι. Η ίδια η ιστορία απαντάει στο ερώτημα από μόνη της και δεν μας κάνει τη χάρη να αδρανούμε για λίγο έστω. Οι θεωρητικές πεποιθήσεις χωρίς αντίκρισμα και η επαλήθευση στην άγια καθημερινότητα, ανοιχτός ορίζοντας των πολλαπλών ροών στην τέχνη και τη σύγχρονη σκέψη, πάει ο κόπος χαμένος. Το ART ACT τα διαπραγματεύεται όλα αυτά στον χώρο του με ωριμότητα και θάρρος ως σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, υποκείμενη στη δραματική έλλειψη των μέσων έκφρασης και επικοινωνίας του εικαστικού χώρου, αποκλεισμένος από τον περιοδικό και ημερήσιο τύπο και την ηλεκτρονική οθόνη της τηλεόρασης. Καλύπτουν τα ηλεκτρονικά παράθυρά της τα χοντρόδερμα φτηνά μυαλά σε καθημερινή βάση με στόχο τον παραγοντισμό και τη λεηλάτηση του ανοχύρωτου εικαστικού χώρου της πρωτοπορίας. Έτσι θα πω ότι όλα αυτά ευνοούν και ενισχύουν τη θέση του ART ACT για την ενθουσιώδη εισροή στις αίθουσές του σε όλους όσοι αντέχουν τον κοινωνικό διάλογο. Μ' αυτόν τον τρόπο σπάει τους κλειστούς κώδικες επικοινωνίας που επιμένουν να λειτουργούν χωρίς νομικό πλαίσιο, χωρίς κανένα δικαίωμα και μόνο με υποχρεώσεις στην εν αφασία πολιτεία. Λάτρης του μπιγκ μπράδερ. Ψυχαγωγία - εκτελεστικό απόσπασμα της ελεύθερης συνείδησης. Το ART ACT λειτουργεί σαν μια απελευθερωμένη νησίδα στο χάος των αντιπαραθέσεων και προφέρει ποιητικές ανάσες στους εξορισμένους ναυαγούς ποιητές και προς τιμήν του. Η άλλη σοβαρή διάγνωση είναι το πυκνό ετήσιο πρόγραμμα και η ποικιλία της θεματολογίας του. Αλλιώς θα ήταν ένας ακόμα χώρος άτολμος και άχρωμος και μια απ' τα ίδια. Θα ήταν υπάκουο στις υποδείξεις των ηλεκτρονικών εργολάβων που δρουν μέσα κι έξω από το κράτος, οργανωμένοι μιντιάτορες του πήλινου γιγαντισμού. Τον χώρο του κινεί εμπνευσμένα ο 50χρονος ζωγράφος Χρήστος Θεοφίλης, χρόνια ασκημένος στις δημόσιες σχέσεις, και το σημαντικότερο είναι που το ART ACT δρα έξω από τα κατεστημένα εικαστικά ενυδρεία ως ελευθερογνώμων του άδολου ποιητικού ψυχισμού, μόνιμα μεθυσμένος για το αύριο. Τα όρια της ιδεολογίας και της αισθητικής του είναι ο χώρος της μοντέρνας τέχνης αλλά και ανοιχτός στη σημερινή κυρίαρχη εννοιολογική τέχνη και έτοιμος πάλι να αποδεχτεί και τη βιοτέχνη, επική διάσταση και εσωτερική αξία του ηλεκτρονικού τεχνολογικού πολιτισμού, διάσπαρτος στους ιστούς του νεαρού 21ου ηλεκτρονικού αιώνα. Οι εικαστικοί καλλιτέχνες και οι θεωρητικοί του κριτικού στοχασμού έχουν διαλέξει ως αφετηρία, και το γνωρίζει καλά αυτό ο Θεοφίλης, τη γενιά του '80. Και από εκεί ξεκινούν με σιγουριά να ρίξουν φως στο σήμερα. Η γενιά του '80 έσπασε εντυπωσιακά την παραδοσιακή φόρμα γραφής και γι' αυτό δικαιούται να περάσει άγρυπνη απ' τα προπύλαια του επαναστατημένου ακραία 21ου αιώνα με τις πολλές και νεότερες πρωτοπορίες στην τέχνη και τον στοχασμό. * Ο Κώστας Σταυρόπουλος είναι τεχνοκριτικός

Copyright © "Η ΑΥΓΗ"

 "Αrt-act" με ανθρωπογεωγραφία

Συντάκτης :

Μαυροειδής Σταμάτης Ημ/νία καταχώρησης : 02/10/2007 19:52:11

Το ART ACT του Χρήστου Θεοφίλη λειτουργεί σαν μια απελευθερωμένη αλλά και απελευθερωτική νησίδα επικοινωνίας και διαλόγου στο χώρο των ιδεών και της μοντέρνας τέχνης. Οι προσκεκλημένοι - κατά προτίμηση- εικαστικοί καλλιτέχνες και θεωρητικοί του κριτικού στοχασμού έχουν διαλέξει ως αφετηρία, τη γενιά του '80 και από 'κεί ορμώμενοι επιχειρούν να ρίξουν τον πνευματικό τους οβολό στο θολό τοπίο των ημερών μας. Μετά τη θερινή ανάπαυλα ξεκινά λοιπόν ξανά τη δράση του με την "ανθρωπογεωγραφία" του Ηλία Πούλου, μιαν έκθεση πορτρέτων γερόντων και γεροντισσών πρωταγωνιστών του εμφυλίου πολέμου. Η έκθεση θα ανοίξει τις πόρτες της στις 8 Οκτωβρίου. Την ίδια μέρα ο εικαστικός καλλιτέχνης Η. Πούλος θα συζητήσει με τον Χάρη Καμπουρίδη τις πτυχές της δουλειάς του.

Copyright © "Η ΑΥΓΗ".

 Θανάσης Μουτσόπουλος το Art-act κάνει πράξη έναν πραγματικό πλουραλισμό.

 art_act 

   Στην εικαστική Αθήνα του 2007 που «βράζει» από φιλόδοξα projects και αναρίθμητους αυτοαναγορευμένους παράγοντες, τo Art-act είναι μια διαφορετική κατάσταση. Σε μια κοινωνία (και αυτό επηρεάζει και τα εικαστικά) στραμμένη όλο και περισσότερο στην κερδοσκοπία, το art-act δεν έχει οποιαδήποτε εμπλοκή σ’ αυτό, ούτε και αποτελεί συγκοινωνούν δοχείο για άλλες κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Σε μια εικαστική κοινότητα (καλλιτέχνες και θεωρητικοί) που συνήθιζαν να εκφράζονται με βαρύγδουπο, ξύλινο λόγο και με το αζημίωτο λατρείες το Art-act προτείνει απλές κουβέντες, συχνά ειλικρινείς. Σε μια εποχή όπου οι ομάδες συσπειρώνονται γύρω από δίπολα (αναπαραστατικοί-εννοιακοί, πρωτοβάθμιοι-δευτεροβάθμιοι, πρωτοποριακοί-οπισθοδρομικοί, γέροι-νέοι, Βρετανοί-όχι Βρετανοί,…) το Art-act κάνει πράξη έναν πραγματικό πλουραλισμό. Οι συγκεντρώσεις γίνονται εδώ δύο φορές τη βδομάδα (Δευτέρα και Παρασκευή) γύρω στις 8.00 το βράδυ. Καλλιτέχνες παρουσιάζουν τη δουλειά τους, θεωρητικοί αναλύουν κάποιο θέμα, αμφότεροι συζητούν και (συχνά) συγκρούονται (όχι αναγκαστικά οι πρώτοι με τους δεύτερους) όμως αυτό είναι που δίνει τη σημασία σ’ αυτή τη δραστηριότητα. Και που αλλού θα δεις ιστορικές μορφές της μεταπολεμικής τέχνης να διαπληκτίζονται με εξεγερμένους νέους; Δεν είναι γκλάμουρ αλλά είναι οικείο. Δεν είναι της μόδας αλλά συχνά είναι συγκινητικό. Δεν είναι πάντα ενδιαφέρον αλλά είναι πάντα ανοιχτό σε όλους. 

   Θανάσης Μουτσόπουλος

Κώστας Σταυρόπουλος 

2002 Ιαν.

Δυόμισι χρόνια και καλά κρατάει το ART-ACT, ασκούμενο ευφυώς στο στοχασμό, την τέχνη και την επικοινωνία των διαφορετικών κοινωνικών ιδεών.

Πέρασαν απ’ τον ιδεολογικό χώρο δράσης του όλοι σχεδόν οι μεγάλοι κι οι μικρότεροι εικαστικοί καλλιτέχνες, παρουσιάζοντας διεξοδικά το έργο τους. Mίλησαν γι αυτό και κάποτε κάποτε ήταν ενεργοί ακροατές.

Tο ART-ACT κινείται πάνω σε δυο παράλληλους πυρήνες, καθώς έτσι έχουν διαμορφωθεί ως τώρα τα πράγματα. Tο ιδανικό σημείο της κοινής συνάντησης των διαφορετικών, λειτουργεί γονιμικά, χάρις στην αντοχή των διαλεκτικών αντιπαραθέσεων, δημιουργική άσκηση της δημοκρατικής συνείδησης, σημείο κατανόησης του σύγχρονου και του ιδεολογικού ευδαιμονισμού.

Tον έναν πυρήνα εκπροσωπεί η ομάδα των θεσμικών, γι αυτό φιλοξενείται στο ART-ACT το μεγαλύτερο μέρος των καθηγητών της AΣKT της Aθήνας και της Θεσσαλονίκης, τους πανεπιστημιακούς καθηγητές, αισθητικούς, τεχνοκριτικούς και ιστορικούς της τέχνης.

O δεύτερο πυρήνας εκφράζει και καλύπτει αυτούς που δρουν αυτονομημένα και αυτοδιαχειρίζονται το έργο τους έξω απ’ τους θεσμούς. Tους ακραιφνείς ιδεολόγους της κριτικής παρέμβασης, με μια λέξη, αυτούς που λειτουργούν στο χώρο των εικαστικών τεχνών απ’ τα σημεία οράσεως της ατομικής πρωτοβουλίας.

Mέσα στα δυόμισι χρόνια της άμεσης συνάντησης στον ίδιο χώρο, συμπορεύονται δημιουργικά και ουσιαστικά για την κοινή υπόθεση των εικαστικών τεχνών κυρίως. Γιατί ο χώρος του ART-ACT φιλοξενεί και συγγραφείς του πεζού και του έμμετρου λόγου, σκηνοθέτες του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Oι διαλέξεις, οι ελεύθερες συζητήσεις, η προβολή διαφανειών, προϊόντα της ψηφιακής τέχνης, βίντεο και άλλες δραστηριότητες αφθονούν στον εν λόγω χώρο.

Eνοραματικός στόχος και προσανατολισμός ο ανοιχτός διάλογος της καλλιτεχνικής, της στοχαστικής και κοινωνικής επικοινωνίας του σύγχρονου ηλεκτρονικού τεχνολογικού πολιτισμού. Γνήσιο τέκνο των μεταβιομηχανικών ηλεκτρονικών κοινωνιών, σημείο κορύφωσης όλων αυτών το ηλεκτρονικό νοείν, πέντε βήματα πέρα απ’ τη σοφία της καρδιάς.

Σ’ αυτό το στάδιο εξέλιξης του κριτικού στοχασμού και της τέχνης, κυριαρχεί φανερά η εννοιλογική τέχνη.

Aπομακρυνθήκαμε νεότερα απ’ τη μοντέρνα τέχνη, φωνή αυτή της βιομηχανικής και της ταξικής κοινωνικής επανάστασης (1850-1950).

Σ’ αυτό το πυκνό ιδεοδρόμιο κινείται δυναμικά δυόμισι χρόνια το ART-ACT και καλά τα καταφέρνει ως τώρα.

Ο Κώστας Σταυρόπουλος είναι τεχνοκριτικός